روایتی را از قول امیرالمومنین (ع) شنیدم که می فرمایند : شخص ، مزه ایمان را نمی چشد مگر آنکه دروغ گفتن را حتی به صورت شوخی ترک کند، حال سوال بنده این است که: اگر مطلبی را که حقیقت ندارد به صورت شوخی به طرف مقابل بگوئیم ، در حالی که او می داند که حقیقت ندارد و صرفا جهت شوخی و مزاح باشد مانند اینکه بگوییم ( من خودم شش قرن پیش همسایه حافظ شیرازی بودم )، آیا حرام است؟
در پاسخ به مطالب ذیل توجه کنید :
1- آن چه در روایات بیان شده حرام بودن شوخی دروغ نیست بلکه گفته شده که شوخی دروغ موجب می شود که بنده طعم ایمان را نچشد .
2- البته از مجموع روایاتی که در مورد لزوم اجتناب از شوخی حرام است برخی علما حرمت آن را استفاده کرده اند .
2- ایمان وقتی به حد نصاب و کمال می رسد انسان شیرینی و لذت آن را می چشد و شوخی دروغ طبق گفته روایات موجب می شود که ایمان به حد نصاب رشد و کمال خود نرسد و انسان گوارایی و طعم شیرین ایمان و ثمره و میوه ایمان را نچشد .
3- بنا بر این لحن و رویکرد این روایت بیان حرمت شوخی دروغ نیست ولی برای مومن شایسته است این کار انجام نشود.
4- فلسفه نهی از دروغ یه شکل شوخی آن است که دروغ گفتن به شوخی، کم کم انسان را بر دروغ جدی جرأت می دهد و قبح و زشتی دروغ را در نزد او تضعیف کرده و یا از بین می برد و دروغ گفتن برای او اسان و راحت می شود و با نهی از شوخی دروغ نسبت به رسیدن انسان به این مرحله پیشگیری شده است .

5- باید توجه داشت که در فرهنگ اسلامی شوخی و مزاح کردن جایز و بی اشکال است اما تا آنجا مباح و جایز است که در آن:
1. به دیگران ناسزاگویى نباشد.
2. جز سخن حق در آن نگوید.(سخنان رکیک و زننده و آزار دهنده به زبان نیارد)
3. اعتدال را در آن رعایت کند، افراط و زیاده روى یا تداوم در شوخى نداشته باشد.
4. از شوخی هاى خارج از نزاکت پرهیز شود.
نبى اکرم صلى اللّه علیه و آله و سلّم مى‏فرماید: «انّى لامزح و لا اقول الا حقّا» من شوخى مى‏کنم ولى جز حقّ نمى‏گویم. ( ترجمه‏اخلاق ص: 231)
متأسفانه برخی از ما عادت به مزاح و شوخی آمیخته با دروغ کرده ایم، تصور می کنیم بدون دروغ گفتن نمی توان شوخی کرد؛ در حالی که اگر دقت کنیم می بینیم که هم می توان شوخی کرد و هم می توان دروغ نگفت؛ فقط باید کمی تمرین کرد.
پیامبر خدا (صلی الله علیه و اله) که الگو و اسوه برای تمام بشریت است، نه تنها عبوس و خشک مذهب نبوده بلکه حتی با شوخی های خود هم تعالیم اخلاقی و انسانی را به همگان می آموزد؛ مثلا: «پیرزنی نزد پیامبر (صلی الله علیه و اله) آمد. حضرت به او فرمود: پیر به بهشت نمی رود. پیرزن گریست. حضرت فرمود: در آن روز تو پیر نخواهی بود. خدای متعال می فرماید: ما آنان را پدید آوردیم پدید آوردنی و ایشان را دوشیزه گردانیدیم». (میزان الحکمة/ ح 18858)
حضرت در این شوخی، هم مطلبی را به همه یادآوری می کند که در بهشت همه جوان هستند و هم پیرزن را متوجه این مسئله می کند که او در بهشت جوان خواهد بود و از نعمات بهشتی بهره خواهد برد.